Tweede VIA

Vandaag was het tijd voor de tweede VIA-bijeenkomst. Ook vandaag was het weer nuttig, leuk (rare term in deze) en aangrijpend. Het thema was het adoptiekindje zelf, de tweede partij in de adoptiedriehoek (na de biomoeder en voor de adoptieouders). Het ging erom dat adoptieouders zich bewust zijn van het leven dat het kindje gehad heeft voor de komst naar NL en wat de overgang van het leven in een kindertehuis of pleeggezin naar een Nederlands gezin kan betekenen.
Voor de pauze ging het voornamelijk over het leven van het kind tussen de geboorte en de komst naar NL. Kinderen maken in die periode gemiddeld (!) vier verschillende verzorgingssituaties mee. Dat is goed om je te realiseren, want zo'n kindje zal zich dus zeker niet in een keer overgeven aan de adoptieouders en volledig op hun vertrouwen.
Om een beeld te krijgen van het leven in een kindertehuis werden filmpjes getoond van verschillende tehuizen in verschillende landen. Stel je een arm kindertehuis in India voor waar een meisje van, ik schat, twee jaar oud, rondloopt, dat gevonden is op de markt. Onduidelijk is of het meisje daar achtergelaten is, of kwijtgeraakt. Je zag dat meisje huilend en hulpeloos ronddwalen tussen allemaal kinderen en verzorgsters waarmee het haar niet lukte om contact te maken. Enige ondersteuning of troost werd haar ook niet geboden. Of een ander tehuis in Haiti, waar de kinderen nooit uit hun bedje komen. En in tegenstelling van wat je misschien verwacht, er wordt totaal niet gehuild. Deze kinderen zijn al zo beschadigd en hebben al aan den lijve ondervonden dat aandacht vragen door te huilen zinloos is.
Nou ja, als we al eens twijfelen of we er goed aan doen om een kindje uit zijn of haar land te halen, dan nemen deze beelden wel de twijfel weg.
Na de pauze kwam een ervaren adoptiestel vertellen over hun ervaringen. Zij hebben twee chinese meisjes. Erg leuk om hun verhaal te horen. Schokkend vond ik de reacties die deze mensen op straat krijgen van mensen die hun met hun kinderen zien. Mama geeft haar dochter een standje en een voorbijganger zegt doodleuk, tja, zo doe je niet met je eigen kinderen.
Al met al weer een leuke en nuttige ochtend gehad. Na eenderde van de VIA er op te hebben zitten, kunnen we wel zeggen dat wij het nuttige informatiebijeenkomsten vinden. Wij hadden in eerste instantie iets tegen het verplichte karakter ervan. We zijn per slot van rekening al ouders en nu mag je je diploma nog eens halen. En wat we om ons heen zien en horen, stapt bijna niemand naief in de adoptieprocedure in. Iedereen heeft er al veel over gelezen en over gehoord. Maar toch is het anders om filmpjes uit weeshuizen te zien, die ook speciaal zijn gemaakt om aspirantadoptieouders een idee te geven. En van ervaren adoptieouders krijg je toch weer goede tips. En het is ook leuk en interessant om andere aspirantadoptieouders te spreken. Kortom, op naar de derde bijeenkomst!

Stof tot nadenken: special need

Gisteravond hield vergunninghouder Meiling een informatieavond over special need-kinderen. Een moeilijk en lastig onderwerp. Wij kiezen voor adoptie, omdat we voor ons gevoel nog een plekje in ons gezin hebben en waarom zou dat plekje dan niet zijn voor een kindje dat dat nodig heeft. Als je die lijn doortrekt zijn de kinderen die zo'n plekje het hardst nodig hebben, kinderen met een handicap of een medisch probleem. En dat is het vreemdste aan alles bij adoptie; ook hier moet je een keuze maken. Wel of geen kindje met een special need (sn) en als je daarvoor kiest, wat voor een medisch probleem vind je dan acceptabel. Lastig, lastig, lastig. Ruwweg zijn er drie categorien medische problemen. De groep operabele handicaps (bijv. hartproblemen of klompvoetjes), de groep niet-operabele handicaps (bijv. frommeloortje, missend handje/armpje, hepatitus B of sikkelcelziekte) en de groep verhoogd medisch risico (bijv. te vroeggeboren kinderen, slechte sociale achtergrond, drugs).
En dan komt daar bij ons ook nog bij dat we natuurlijk twee jongens hebben waar we rekening mee moeten en willen houden. Een broertje of zusje voor hun uit een ver land zien wij als een verrijking, maar een kindje dat bovenop het adoptieverhaal nog eens extra aandacht nodig heeft.... We zijn er nog niet uit. Maar gelukkig hebben we nog even!

Hugo in het ziekenhuis

Tja, na er een paar dagen tegenop te hebben gezien, was het gisteren zover. Hugo's neusamandel is verwijderd. Het is allemaal erg meegevallen en Hugo heeft er alleen na de ingreep even last van gehad. Het vervelendst voor ons was dat Hugo de laatste was en dat we alle kindjes die hem voor gingen door de deur heen konden horen schreeuwen en gillen. Alles was goed geregeld, maar dit kon door het St. Jansdal wel wat beter worden verzorgd. Als je weet dat jouw kind nog moet, dan hoef je dit niet te horen! Gelukkig is dit niet tot Hugo doorgedrongen. Door de premedicatie was hij erg rustig. Zo rustig, dat hij anderhalf uur rustig heeft zitten tekenen (zou voor thuis soms ook een oplossing zijn!!!)! Zie het resultaat hieronder.
Maar goed, na de ingreep was het even groot verdriet, maar waarschijnlijk meer nog door de narcose, dan door pijn. Hugo dronk, tot grote verbazing van de verpleegsters direct drie (!) bekers ranja en dat was zo goed, dat we om 11 uur alweer naar huis konden/mochten. En na twee uurtjes slaap was Hugo weer helemaal bovenjan. En nu maar afwachten of na twee jaar snotneuzen en ziekte er nu andere tijden aanbreken.....

Daan had samen met papa een cadeautje voor Hugo gekocht.

Let even op het armbandje.

De verbroedering was van korte duur!

Sinterklaas in Harderwijk

Vandaag is de Goedheiligman weer aangekomen, zowel in NL als in Harderwijk (?? ;-)). Daan maakt dat nu echt bewust mee en dat is leuk om te zien. Hij vindt het allemaal reuze spannend natuurlijk. Eerst op tv de aankomst in Middelburg gekeken en om half twee meerde zijn boot aan in de haven van Harderwijk.Onderstaande foto's spreken voor zich, al staan ze in de verkeerde volgorde, maar dat is de onervarenheid. Het zijn trouwens de eerste foto's met onze nieuwe ixus 800. Voor ons was Sinterklaas al vroeg dit jaar ;-).

Bij Ikea liggen deze koekhuisjes op de kerstafdeling, maar voor 5 december voldoen ze ook!

Totaal: 75 Pieten. Harderwijk pakt uit!

Spannend!

Eerste VIA

Een onderdeel van de adoptieprocedure is een verplichte cursus van zes bijeenkomsten. Vanmorgen hadden we de eerste keer. Het doel van de voorlichting is om aspirantouders zich bewust te maken van alle aspecten die bij adoptie horen. We zijn er heen gegaan met een gezonde dosis scepsis, maar het was een leuke ochtend en we hebben zin in de volgende keren. Soms hoor je dat er negatief gereageerd wordt op mensen die bewust voor adoptie kiezen, zoals wij dat doen. Gelukkig was daar helemaal geen sprake van. Het was juist erg leuk om met verschillende aspirantadoptie-ouders te spreken.
We hebben al zoveel gelezen, dat we niet echt verwachten nog veel nieuwe dingen te horen tijdens de voorlichting, maar wel interessant is, dat je beeld dat je hebt over bepaalde aspecten van adoptie, aangescherpt wordt door films en bijvoorbeeld een bijeenkomst met een ervaren adoptie-ouder. Het thema van vandaag was de biologische moeder. We hebben een film gezien van een moederhuis in Colombia. Zwangere vrouwen en meisjes worden daar opgevangen en begeleid in het keuzeproces van het al dan niet behouden van de baby. Ook na de geboorte kunnen deze meisjes rekenen op opvang van dit huis. De film liet zien welk proces deze meisjes (meestal zijn ze erg jong) doormaken, vooral op emotioneel vlak. Het afstand doen zelf werd ook getoond, evenals een ontmoeting met adoptie-ouders (van een ander kind). Heel aangrijpend.

Welkom!

Tja! Het moest er eens van komen. Hier is ie dan. De weblog van de familie Lemmens. Zijn wij dan zo interessant? Natuurlijk niet. Maar er zullen, denken wij, genoeg mensen zijn, die wel nieuwsgierig zijn hoe onze adoptieprocedure verloopt. Als jij tot een van deze mensen behoort, kijk dan regelmatig even voor updates. Het meeste zal gaan over de adoptie, maar andere leuke verhalen of anekdotes zullen we de wereld ook niet onthouden. En natuurlijk, kan ik (Monique) het niet laten om zo af en toe een foto toe te voegen.