8 jaar geleden liepen we met een mannetje van bijna drie en een kinderwagen met baby naar de brievenbusom de aanvraag voor buitenlandse adoptie op de post te doen. We hebben het er niet lang over gehad. We zouden ons opgeven voor adoptie en gedurende de lange procedure definitief beslissen. Twijfel hebben we nooit gehad. Natuurlijk hoor je nare dingen over adoptie. Bij het fenomeen kun je vraagtekens zetten en voor ons als gezin is het ook een onzekere toekomst. Maar wij willen het. Een kind is nog steeds beter af bij een (buitenlands) gezin, dan in een kindertehuis. En wij willen een internationaal gezin. Als de vraag komt waarom wij voor adoptie kiezen, vind ik dat nog steeds moeilijk uit te leggen. Het is een gevoel, dat we gelukkig beiden hebben.
Natuurlijk is 8 jaar lang en veel mensen weten dat we ons in die tijd vaak hebben afgevraagd of we niet een keer moesten stoppen met de procedure. De verwachting was toen, 2005, dat we 3 jaar bezig zouden zijn. Dan hadden we in 2008 een kindje moeten hebben. Wat zijn we blij dat we toch doorgezet hebben. Die 8 jaar hebben echt net alleen in het teken van adoptie gestaan. Dat staat het nu wel even. Tot het voorstel, tot de reis. Maar dat mag ook. Deze week hebben we vrij. De muren van het kamertje zijn geschilderd. Een matrasje gekocht. Een actieboekje ligt altijd onder handbereik. We zijn ongeduldiger dan we ooit geweest zijn. En toch is het makkelijker. Het is het laatste stukje! Wat zijn we nieuwsgierig! Nog even en we gaan!
Morgen komt een adoptiestel aan op schiphol. Zij hebben een tweede kindjeuit Cochabamba geadopteerd. Hebben in het huis gezeten, waar wij ook terechtkomen. Wat leuk dat we dat speciale moment van de aankomst mee mogen beleven!
Verstuurd vanaf mijn iPad
