Een update

En dan ben je toch zo weer een paar maanden verder. Ik krijg vaak de vraag hoe je dat lange wachten vol kunt houden. En eigenlijk is dat heel simpel; simpel door te wachten. Klinkt flauw, maar zo is het wel. Je kunt niet ruim zes jaar, want zo lang zitten we al in de procedure, 24 uur per dag met wachten bezig zijn. Er zijn andere dingen die je opslokken en dat is maar goed ook! En het scheelt natuurlijk enorm dat er al twee mannen rondlopen, daar zijn we ons helemaal van bewust.

Maar goed, neemt niet weg, dat hoe verder we komen, hoe lastiger het wachten wordt. Die laatste loodjes, he?

Wat valt er te melden over de adoptie. Op dit moment bevinden zich twee stellen in Trinidad om hun kindje sop te halen. Leuk om ze weer te kunnen volgen op internet. Nu liggen er nog drie stellen, waaronder wij dus, met hun dossier in Trinidad. Dat komt dus wel dichtbij.

In juni hadden we een Boliviareünie van de NAS, omdat Inez, de contactpersoon in Bolivia, over was. Leuk om haar gezien te en gesproken te hebben. En vooral weer heel leuk om al die Boliviaanse kindertjes te zien.

In de vakantie zijn we naar Frankrijk geweest. Niet al te lang omdat we zuinig willen zijn met vrije dagen. En daar hebben we een bijzondere adoptie-ontmoeting gehad. Op een heel rustige camping kwamen we in contact met een leuk stel, waarvan zij een geadopteerde is. We hebben een lange avond met ze gesproken en haar indrukwekkende verhaal aangehoord. Heel bijzonder!

En nu we het gevoel hebben, dat het toh wel echt dichterbij begint te komen, beginnen de voorberieidngen voor de reis ook al wat concreter te worden. Zo ben ik vanmorgen naar de GGD geweest om wat info in te winnen over noodzakelijke vaccinaties. Tja, we gaan echt de rimboe in, dus dat worden er heel wat. Te beginnen deze week met voor ons alle vier een gecombineerde hep A/hep B - vaccinatie.

Tot slot een paar plaatjes uit Frankrijk.