Wat een vreselijke berichten en beelden vanuit Haiti. De eerste dagen na de vreselijke aardbeving dacht ik er niet over te posten. Wat kan ik toevoegen aan alles wat er al op het nieuws verschijnt. Niets. De beelden spreken voor zich en ik ken niemand die dit niet net zo verschrikelijk vindt als ik.
Waarom ik er nu toch over schrijf, is omdat het mij niet loslaat. Ook wij hadden gekozen voor Haiti als land waar ons kindje vandan zou komen. De regels maakten dat wij gedwongen werden tot het veranderen van landenkeuze. Niets moeilijks, het maakt niet uit waar ons kind vandaan gaat komen. Maar in de twee jaar dat we op de wachtlijst voor Haiti hebben gestaan, hebben we van alles gelezen over Haiti en meegemaild op nieuwsgroepen. Nieuwsgroepen waar ik nog steeds op meelees. En waar ik dus nu meeleef met de mensen die de vermiste gezinnen kennen, met mensen die op hun kindje wachten en voor wie de afgelopen dagen zo spannend waren; komt ons kindje met het vliegtuig mee of niet.
Wat zijn honderd kinderen op al die tienduizenden doden en nog veel meer gewonden? Toch vind ik het goed dat al deze moeite voor deze kinderen wordt gedaan. Door adoptieprocedures te doorlopen, krijg je als land ook de verantwoordelijkheden. In deze noodsituaties is het toch niet zomaar goed, maar een verplichting iets voor deze groep te doen. Naast alle andere hulp.
dat is toch ook adoptie? Met het opnemen van een kind in je gezin, los je geen wereldse problemen op. Sterker nog, je helpt jezelf met het vervullen van een wens. Die wens gaat wel gepaard met het helpen van een kind, soms enkele kinderen. En ik kan het niet helpen, maar deze dagen ben ik extra bezig met adoptie. Die van ons en ook die van de kindjes die deze dagen aankomen bij hun nieuwe ouders na een verschrikkelijke gebeurtenis!
.JPG)
